A Little Party Never Killed Nobody!

Muszę przyznać, że mój pierwszy, życiowy reunion był niezwykle piękny i już nie mogę się doczekać następnego. Przyjechałyśmy w piątek koło 17 i już poznaliśmy masę świetnych ludzi. Rozpoczął się tym sposobem wieczór integracyjny. Do pokoju wróciłam po 2 w nocy, a rano o 8 śniadanie- why?! Sobota powtórka. Nie żeby coś się działo, wszyscy zachowywali się racjonalnie, jak na absolwentów i stypendystów przystało (hahaha). Nie było widać żadnej różnicy pomiędzy 30-latkami, czy 17-latkami. Wszyscy byli równi i zwracali się na "ty", także atmosfera wyśmienita. Wreszcie można było poznać ludzi, z którymi utrzymywało się z reguły tylko kontakt mejlowy.

Piątek był dniem, w którym wszyscy się poznawali, a szczerze powiedziawszy nie było to łatwe, żeby zapamiętać imiona wszystkich uczestników. Koło 22 wszyscy ruszyli do schroniska, a mała grupka (w tym ja) udała się na orlen- taki wieczorny spacerek! :))

 

Sobota. Przed południem odbyły się warsztaty- osobno dla rodziców, dla szkół prywatnych i uwc. Zjechała się także cała ekipa z Mahindry, która była w tym roku reprezentowana przez aż cztery osoby + Ada i ja. Paweł, czyli pierwszy Polak, który wyjechał na to stypendium i był tam w pierwszej klasie ever. Karol i Kinga, którzy zjechali aż z Londynu. No i Weronika, która również chodziła do naszej opolskiej trójki i teraz dostała się na architekturę do Stanów (łał). Dowiedziałam się wszystkiego- zaczynając od tego, co trzeba ze sobą zabrać i kończąc na tym, jak świętuje się tam "osiemnastkę". Jeżeli was to interesuje to wygląda to mniej więcej tak, że cały kampus zbiera się przed twoim domkiem w nocy śpiewając "sto lat" we wszystkich językach z tortem, który przez brak sztućców trzeba spałaszować rękoma. Oprócz absolwentów Mahindry, w których niestety nie było mojej pięknej drugorocznej, pojawiła się też osoba ze szkoły w Kalkucie, przez co siła Indii została zwiększona!

Odbyły się także warsztaty na temat składania aplikacji na studia do Stanów czy UK. Niezwykle ważną informacją było to, że na Harvard dostaje się 3,18% zagranicznych uczniów. No tak, czyli trzeba się wziąć za siebie, szczególnie, że w USA jest tylko sześć uczelni, które całkowicie finansują stypendia, a są to tylko te najlepsze- niestety/stety.

W sobotę odbyła się także mała impreza z dwoma tortami podanymi około północy i z całą masą innych ciast. Przygrywał zespół, grający disco polo. Najlepsza muza, oczywiście. Hhaha!

W niedzielę, po przespaniu jakichś 4 godzin, poszliśmy na śniadanie. I rozpoczęły się pożegnania, gdyż większość osób wyjeżdżała już przed obiadem. Naszym cwanym planem jest zorganizowanie nieoficjalnego reunion w grudniu, gdy wszyscy wrócą na święta.

Zaplanowany mecz pomiędzy szkołami prywatnymi a uwc się nie odbył, no ale nie żałuję, bo pewnie dostalibyśmy ostre baty. 

W celu upamiętnienia tego pięknego wydarzenia dołączam zdjęcia. Enjoy!

Pozdrawiam wszystkich uczestników reunion oraz tych, którzy niestety nie mogli dołączyć. Mam nadzieję, że za rok zobaczymy się z większą grupą! :)